Winter love story (หนาวลมรัก)

“เบียร์สดแก้วนึงค่ะ”

อรวรรณสั่งเบียร์สดทันทีที่นั่งลงตรงโต๊ะเคาเตอร์ หลังจากที่อารมณ์หมดอาลัยตายอยากกลับมาครอบงำเธออีกครั้ง บางทีเธอก็งงตัวเอง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ยิ้มดีอยู่หรอกพอสักพักเธอกลับเศร้า และเหงาอย่างบอกไม่ถูก นี่มันคืออาการอะไรกันแน่นะ แต่ช่างมันเถอะคิดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา

เบียร์แก้วที่สามหมดลงพร้อมกับเก้าอี้ข้างๆมีคนมานั่ง เธอจึงหันไปมองก่อนจะส่ายหน้าและเพ่งมองอีกครั้ง แชมเปญแค่สองสามแก้วจากงานแต่งกับเบียร์อีกสามแก้วมันทำให้เธอเมาขนาดเห็นหน้าของคนที่อยู่ในความคิดขึ้นมาได้ไงเนี่ย บ้าไปแล้ว!!

“ขอเบียร์อีกแก้วค่ะ”

“น้าเมาแล้วรึเปล่า” อรวรรณหันมาหาคนที่พูดภาษาไทย เมื่อกี้มันภาษาไทยจริงๆใช่มั้ย สรุปเป็นเขาจริงๆสินะ

“ไม่เมา ถ้าเมาจะรู้เหรอว่านี่เด็กปากดี” มือที่ชี้อีกฝ่ายกลับส่ายไปมา ช่างดูไม่มั่นคงเอาซะเลย

“หึ ผมบอกน้าแล้วว่าผมมีดีกว่าปากเยอะ” เขานั่งลงข้างๆเธอตอนนี้ชุดสูทที่เนรมิตให้เขาดูเป็นหนุ่มหล่อมถูกถอดออกไป พร้อมกับกระดุมคอและเนคไทที่ถูกปลดออกหลวมๆ

ทำไมยิ่งมองมันยิ่งดูเท่ห์จังเลยนะ แต่เดี๋ยวสิเมื่อกี้เขาว่าอะไรนะ

“ไม่เชื่อหรอก เด็กแบบนี้จะมีอะไรดี”

ยังไม่ทันทีใครจะได้พูดอะไรต่อ เบียร์ของเธอก็ถูกวางลง อรวรรณกำลังเอื้อมมือไปหยิบแต่โดนมือใหญ่กว่าของอีกฝ่ายตัดหน้าหยิบเบียร์ของเธอไปกระดกใส่ปากซะก่อน

“เดี๋ยวสินี่มันของพี่นะ”

แล้วดูสิเขาทำแค่ยักไหล่เนี่ยนะ มันจะมากไปแล้ว “ขอเบียร์อีกแก้วค่ะ”

เบียร์แก้วใหม่ถูกพนักงานนำมาวาง เธอจึงหันไปหาคนที่ถือวิสาสะเข้ามานั่งดื่มข้างๆเธอแล้วยังทำตัวไม้รู้ร้อนรู้หนาวอย่างหมันไส้ “กินด้วยกันก็ช่วยกันหารหละ พี่ไม่เลี้ยงหรอกนะ” เธอยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกบ้าง

“ผมเลี้ยงเบียร์น้าไปตลอดชีวิตเลยก็ได้”

“แคกๆ” อรวรรณสำลักเบียร์ที่พึ่งดื่มเข้าไป พลางหันไปมองตัวต้นเรื่องที่ส่งยิ้มมุมปากมาให้เธอ “ขอบใจ แต่พี่มีเงินจ่ายเองได้” เธอสะบัดหน้ากลับไม่สนใจคนข้างๆช่างประไรอยากดื่มก็ดื่มไปสิไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย

ปึก!!! เสียงแก้วเปล่ากระทบเคาน์เตอร์บาร์

“ขอเบียร์อีกแก้วครับ”

“ขอเบียร์อีกแก้วค่ะ”

เบียร์สองแก้วใหม่ถูกวางลงแทนที่แก้วที่หมดไปแล้ว เธอหันไปมองเขาซึ่งกำลังมองเธออยู่เหมือนกัน แล้วเราทั้งคู่ต่างก็กระดกเบียร์ในแก้วของตัวเองแข่งกันพอหมดเราก็วางแก้ว และสั่งเบียร์แก้วใหม่พร้อมกัน 

ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกระดกเบียร์ไปกี่แก้วแล้วกันแน่ แต่ที่รู้ๆถึงเธอจะคอแข็งที่สุดในบรรดาเพื่อนๆแต่ตอนนี้เธอเองก็รู้สึกมึนๆขึ้นมาแล้ว

“น้าพอเถอะ เดี๋ยวก็เมาจนกลับโรงแรมไม่ไหวหรอก”

“อย่ายุ่งน่า ไม่ใช่เรื่องของน้องตี๋สักหน่อย”

“ผมเป็นห่วง”

“ห่วงทำไมเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ผมอยากเป็นจะแย่ แต่น้าไม่ใช่เหรอที่ผลักไสผม”

เธอเงยหน้าไปมองคนที่กำลังมองเธอและเอ่ยคำพูดที่กลัดกินในใจเธอมาตลอด ผลักไสงั้นเหรอ “ตอนนี้น้องตี๋อายุเท่าไหร่ พี่อายุเท่าไหร่ ต่อให้พี่ไม่ผลักไสนาย สักวันโลกมันก็ผลักไสเราออกจากกันอยู่ดีนั่นแหละ เพราะโลกใบนี้มันไม่ได้มีแค่เราสักหน่อย”

“น้าเป็นคนขี้แพ้ตั้งแต่ยังไม่สู้สินะ”

เธอไม่ตอบอะไรหันกลับไปกระดกเบียร์ในแก้วจนหมดและสั่งไปเพิ่มอีกแก้ว แพ้ตั้งแต่ยังไม่สู้อะไรกัน เธอแค่ชั่งตวงเหตุผลทุกอย่างก่อนที่จะทำอะไรมันผิดหรือไง ในเมื่อถ้าสู้ไปก็แพ้แล้วจะสู้ไปเพื่ออะไรกันหละ

“ขอเบียร์อีกแก้วค่าาา”

“ต้องขอโทษด้วย แต่คุณลูกค้าครับร้านเรากำลังจะปิดแล้ว”

อะไรกันทำไมวันนี้ร้านปิดเร็ว เอแต่ว่าตอนนี้มันกี่โมงกันแล้วนะ 

“งั้นช่วยเคลียร์บิลทั้งหมดด้วยครับ”

อรวรรณหันไปมองคนที่ยื่นแบงก์หมื่นเยนส่งให้พนักงานก็ได้แต่เบ้ปาก “ราคาเท่าไหร่มาหารกัน” เธอถามออกไปด้วยเสียงอ้อแอ้

“ผมบอกแล้วไงว่าผมเลี้ยง”

“อยากเลี้ยงก็เลี้ยงไปเลย” เธอไม่สนใจเขาหันไปหยิบกระเป๋าพร้อมทั้งโค้ทสีน้ำตาลของตัวเอง แล้วเดินเซออกจากร้านไปก่อนไม่รอเขา

ทีแรกก็คิดว่าตัวเองยังไม่เมา แต่ทำไมพอออกมาจากร้านเธอถึงรู้สึกว่าถนนมันคดเคี้ยวไปหมดเลย

“น้าระวังสิ เมาขนาดนี้เดี๋ยวก็ล้มหรอก” มือใหญ่จับหมับเข้าที่แขนเพื่อพยุงอรวรรณที่กำลังเซ

อรวรรณเอามือชี้หน้าตัวเอง “ไม่เมาจะล้มได้ไง ปล่อยยยย”

“ไม่ น้าพักโรงแรมอะไรผมจะไปส่ง”

“จะไปส่งทำไม” อรวรรณเงยหน้ามองจ้องหน้าเขา “ อย่าทำแบบนี้ เรารักกันไม่ได้รู้มั้ย อายุเราต่างกันมากเลย” เสียงอ้อแอ้ที่ดังจากปากบางทำให้คนที่ได้ฟังหูผึ่งขึ้นมาทันที

“ถ้าอายุเราเท่ากัน งั้นน้าก็จะรักผมใช่มั้ย”

“อายุเท่ากันเหรอ”

“ใช่”

“อืมมมมม...รัก”